Στου φεγγαριού το φως δε θα με ντύσεις
σαν άλλοτε με χάδια και φιλιά,
μείνε σιμά μου τώρα για να σβήσεις
ότι απομένει ακόμα απ’ τα παλιά.
Και ρίξε στο ποτήρι σου
φαρμάκι δυνατό
το θάνατο απ’ το χέρι σου
για να βρω το ζεστό.
Χτυπάει αργά στο βάθος το ρολόι
κι η νύχτα μας σκεπάζει σιωπηλή,
κάθε του χτύπος μοιάζει μοιρολόι
μα η ώρα του για μας δεν ωφελεί.
Δε θα ξανανταμώσουμε
σε τούτη δα τη γη
θα πάμε να προλάβουμε
καινούρια χαραυγή.
