Μες στου πλήθους τη βοή χάθηκε η αγάπη
στου μυαλού μου τ’ άγρια βάθη ξέρω το γιατί.
Της ψυχής μου η φωνή γράφει μα δεν πιάνει
σαν το διάφανο μελάνι χάθηκε η στιγμή.
Μες στα χέρια σου κρατάς όνειρα κομμάτια
της καρδιάς τα μονοπάτια μην τα προσπερνάς.
Σ’ αγαπώ και σε μισώ κι έτσι μοιρασμένος
στο παιχνίδι σου χαμένος πως να γιατρευτώ.
