Στα χείλη σου ανθίζει το φιλί
γαρύφαλλο στη μέση της ερήμου
κι όταν γελάς μια νότα από βιολί
χαράζει μελωδίες στο κορμί μου.
Τα μάτια σου αλάθητοι πυρσοί
ανάβουν τα σκιρτήματα της φύσης,
σαν φαναράκια λάμπουν σε νησί
που δεν περνά καράβι να φωτίσεις.
Έλα μαζί να σύρουμε χορό
αθώοι σαν τη γύμνια των σωμάτων,
είναι ποτάμι βάλσαμο νερό
ο ψίθυρος αυτός των αισθημάτων.
Το ξέρω, είναι στέρφοι οι καιροί
και δεν μπορεί η αγάπη να ποτίσει
τον κήπο που διψά και καρτερεί
μία σταγόνα δάκρυ για ν’ ανθίσει.
Μα εγώ πετάω κόντρα στον βοριά
με τα φτερά της άνοιξης στους ώμους,
είναι οι θεοί μου ελεύθερα θεριά
που ανοίγουνε στον ήλιο διαδρόμους.
