Μεσημέρι
μεσημέρι στη σκιά
κι ένα χέρι
ένα χέρι μες στον ύπνο μου γλιστρά
κι είναι τ’ όνειρο βαθύ
κι αναδύεσαι γυμνή.
Μεσημέρι
κι ένα χέρι με ξυπνά
ένα χέρι
σαν μαχαίρι που εκδίκηση ζητά
με πληγώνει στο λαιμό
μα δε θα παραδοθώ.
Σώμα με σώμα
σ’ έναν αγώνα
όπου νικάει όποιος έχει νικηθεί
στόμα με στόμα
κι αντέχω ακόμα
ώσπου η ανάσα μου να σβήσει στο φιλί
εσύ και εγώ εχθροί
κι είν’ ο πόλεμος γιορτή
γιορτή μες στην άγονη ζωή.
Μεσημέρι
μεσημέρι πυρκαγιά
κι ένα χέρι με ματώνει, με μεθά
κι είν’ ο πόθος μανιακός
σαν πυρρίχιος χορός.
Σώμα με σώμα
σ’ έναν αγώνα
όπου νικάει όποιος έχει νικηθεί
στόμα με στόμα
κι αντέχω ακόμα
ώσπου η ανάσα μου να σβήσει στο φιλί
εσύ και εγώ εχθροί
κι είν’ ο πόλεμος γιορτή
γιορτή μες στην άγονη ζωή.
