Με βρήκε ο χειμώνας και πονάω
μες τη βροχή σαν την τρελή γυρνάω
της πίκρας μου υφαίνω την κλωστή
Γιατί σε ξένα χέρια ταξιδεύεις
τα δέκα μας τα χρόνια τα ξοδεύεις
μα ξέρω πως πονάς κι εσύ
Σώμα που προδόθηκε
ποτέ σ’ άλλον δε δόθηκε
με τόση ευκολία απ’ την αρχή
Σώμα που αγαπήθηκε
με όποιον κι αν κοιμήθηκε
τον έμαθε τι πάει να πει ζωή
Μαζεύω τα κουρέλια μου και φεύγω
μα την αλήθεια δεν την αποφεύγω
το τέλος πια δε γίνεται αρχή
Ο χρόνος λένε όλα τα γιατρεύει
μα εμένα την καρδιά μου την παιδεύει
ακόμα η καινούργια σου ζωή
Σώμα που προδόθηκε
ποτέ σ’ άλλον δε δόθηκε
με τόση ευκολία απ’ την αρχή
Σώμα που αγαπήθηκε
με όποιον κι αν κοιμήθηκε
τον έμαθε τι πάει να πει ζωή
