Βαρέθηκα να σβήνω αποτσίγαρα
και αδειανά μπουκάλια να μετράω.
Κουράστηκα να λέω “θα ’ρθει σήμερα”
κι όλο στο δρόμο να κοιτάω.
Και δεν είναι μια μέρα
να πω “θα περάσει”,
δεν είναι μια νύχτα
να πω “θα διαβεί”.
Δεν είναι ένα τρένο
να πω “κάνε στάση”,
δεν είναι ένα κύμα
να βγει στην ακτή.
Κι εγώ, κι εγώ είμαι μόνος μου,
είμαι, είμαι ο ίδιος ο πόνος μου.
Βαρέθηκα να ψάχνω στο ραδιόφωνο
να βρίσκω τα καψούρικα τραγούδια.
Κουράστηκα να κλαίω με παράπονο
και να μιλάω στα λουλούδια.
Και δεν είναι μια μέρα
να πω “θα περάσει”,
δεν είναι μια νύχτα
να πω “θα διαβεί”.
Δεν είναι ένα τρένο
να πω “κάνε στάση”,
δεν είναι ένα κύμα
να βγει στην ακτή.
Κι εγώ, κι εγώ είμαι μόνος μου,
είμαι, είμαι ο ίδιος ο πόνος μου.
