Τα φορτηγά καράβια συλλογίζομαι
που γέρασαν και τώρα λαβωμένα
χωρίς ούτε μια βάρδια στο κατάστρωμα
σαπίζουν στ’ ακρολίμανα δεμένα.
Τους ναυτικούς τους γέρους συλλογίζομαι
που στα μεγάλα των χειμώνων βράδια,
με υπομονή κι αγάπη για τα εγγόνια τους,
είτε γι’ αυτούς, μικρά φτιάχνουν καράβια.
Και δεν μπορούν πια να ταξιδέψουνε,
μα κάθε μέρα ως το λιμάνι πάνε
κι άνεργοι, ανώφελοι και πένθιμοι,
σαν κάτι τις να χάσανε κοιτάνε.
Κι άνεργοι. ανώφελοι και πένθιμοι,
σαν κάτι τις να χάσανε κοιτάνε.
