Τρεις το πρωί χτυπήσανε,
στα χέρια τους με κλείσανε, με ακινητοποιήσανε.
Το σπίτι ξέφραγο αμπέλι, μπαίνει βγαίνει όποιος θέλει.
Με δυο κουκούλες στο κεφάλι για να μην μπορώ να δω,
φοβήθηκα, μου ήρθε ζάλη, μα έβγαλα το σκασμό.
Με δυο Καλάσνικοφ με σημαδέψανε, μου δέσανε τα χέρια
και με φιμώσανε, μην ξομολογηθώ τον πόνο μου στ’ αστέρια.
Είμαι καλή, πολύ καλή για να συμβεί…
Το σπίτι μου το γδύσανε,
όλα τα μαγαρίσανε, τα μαξιλάρια σκίσανε.
Άνοιξαν, τα πήραν όλα, συσκευές και πορτοφόλια
κι ένα βαφτιστικό σταυρό, μάνα μου θα τρελαθώ
κι ένα βαφτιστικό σταυρό, μα έβγαλα το σκασμό.
Με δυο Καλάσνικοφ, τους κόπους μιας ζωής, εκείνοι μου τους πήραν,
μα εκείνο που έμοιαζε ποιο παρανοϊκό ήτανε που με δείραν.
Είμαι δειλή, πολύ δειλή για να συμβεί…
Τρεις το πρωί χτυπήσανε,
δεμένη με αφήσανε, την πόρτα πίσω κλείσανε.
Μα όπως άνοιγαν να μπούνε, πίσω κοίταξαν να δούνε.
Το ένα χέρι έλυσα, τον κόμπο τους τον διέλυσα,
τους μούτζωσα, με είδανε, γυρίσανε και φύγανε.
Με δυο Καλάσνικοφ με αναγκάσαν να λατρέψω τη ζωή μου
κι ύστερα σκέφτηκα, ό,τι κι αν πάρουν, εγώ έχω την ψυχή μου.
Είμαι τρελή, πολύ τρελή για να συμβεί αυτό σε μένα.
