Όταν δε φτάνει ό,τι ζω
κάτι πιο πάνω πάω να βρω
για λίγο να πετάξω
μα δεν ανοίγουν τα φτερά
λες και φοβάμαι τη χαρά
στα μάτια να κοιτάξω
Λόγια απ’ τη σιωπή πιο σιγανά
δάκρυα από τη δίψα πιο στεγνά
μου πλέκουνε φουστάνι
κι είναι τα μανίκια του αδειανά
χέρια δεν έχει πια η καρδιά
το όνειρο να πιάνει
Δεν είναι όλοι για ουρανό
λεν’ όσοι ξέρουν το βυθό
και μέσα του ανασαίνουν
Μα αν τους ακούσεις καθαρά
το λεν’ λες κι είναι συμφορά
και ύστερα σωπαίνουν
Λόγια απ’ τη σιωπή πιο σιγανά
δάκρυα από τη δίψα πιο στεγνά
μου πλέκουνε φουστάνι
κι είναι τα μανίκια του αδειανά
χέρια δεν έχει πια η καρδιά
το όνειρο να πιάνει
