Τα μεσημέρια της σιωπής είναι μαχαίρια,
τα μεσημέρια της σιωπής είναι φωτιά,
τα μεσημέρια της σιωπής δίνουν στα χέρια,
μία θηλιά για να μου πνίξει την καρδιά.
Κι εσύ που έφυγες νωρίς κι εσύ που χάθηκες,
σε ποια αγκαλιά, σε ποιο φιλί μ’ έχεις ξεχάσει,
βαριά πληγώθηκα και όμως δε με νοιάστηκες,
στη μοναξιά και στον καημό μ’ έχεις μοιράσει.
Τα μεσημέρια της χαράς ήταν αστέρια,
στον παγωμένο ουρανό της ερημιάς,
κι εσύ μια στάλα ευτυχίας μες στα χέρια,
που σαν ξερόφυλλο σε πήρε ο Βοριάς.
Κι εσύ που έφυγες νωρίς κι εσύ που χάθηκες,
σε ποια αγκαλιά, σε ποιο φιλί μ’ έχεις ξεχάσει,
βαριά πληγώθηκα και όμως δε με νοιάστηκες,
στη μοναξιά και στον καημό μ’ έχεις μοιράσει,
στη μοναξιά και στον καημό μ’ έχεις μοιράσει.
