Πιο παλιά τα μεσημέρια
Κάτι αγόρια στα πανέρια
Πούλαγαν την ερημιά
Κρύβαν λόγια της αγάπης
Βελιγκέκας και Αράπης
Τα καλύτερα κορμιά
Μια φωνή γλυκιά
Σκορπίζαν τα γραμμόφωνα
τ’ αστρα θα γκρεμίσω
μα δε θα σ’ αφήσω
σκλάβα του μαχαραγιά
Ζαίρα μου
Βγαίναν Τρίτωνες και νύμφες
Μπακλαβάδες κανταϊφες
Και ουρί θεοτικά
Πίναν έρωτα στριγκλίζαν
Και γελάγαν και καπνίζαν
Με μια πίπα ασημιά
Θέλει κι η καρδιά
να κλαίει στα κασετόφωνα
μόνη της για μια χούφτα γιασεμιά
σημάδι και ζημιά
του κόσμου η ερημιά
