Τις άδειες νύχτες που κοιμόμουνα και έκλαιγα
τα όνειρά μου ήταν γεμάτα από σένα
Στο μαξιλάρι μου τα ίχνη απ’την ανάσα σου
παίρνουν τον ύπνο μου και φέρνουν τη σκιά σου
Τα όρια στενεύουν….
Πίνω καφέ κι απομονώνομαι στις σκέψεις μου
Ό,τι μου λείπει είναι γύρω από σένα
Η άδεια θέση στην καρδιά και στο κρεβάτι μου
Τα δυο κεριά στο κομοδίνο αναμμένα
Τα όρια στενεύουν…
Μη φεύγεις απ’ τη ζωή μου
κομμάτια θα γίνω καπνός
Μη φεύγεις αναπνοή μου….
Ο έρωτάς σου στο κορμί μου μία έμπνευση
Η αγκαλιά σου στη ζωή μου μια ελπίδα
Κλείνω τις πόρτες τα παράθυρα
να μη φανεί πως στη ζωή μου
μπήκε καταιγίδα
Τα όρια στενεύουν…
Τα δάκρυα στερεύουν…
Μη φεύγεις απ’ τη ζωή μου
Κομμάτια, θα γίνω καπνός
Μη φεύγεις, αναπνοή μου
Σκοτάδι, η γη κι ο ουρανός….
