Κομμάτια κάνω την καρδιά μου
και ποτέ δε χαμογέλασες ποτέ
δεν ξέρεις ευτυχία τι θα πει
να χαίρεσαι την κάθε μας στιγμή
όσο πονάς με χάνεις κάτι πρέπει να κάνεις.
Δεν μπορώ να κλαις και να με ρίχνεις
να σε πλησιάσω δε μ’ αφήνεις
μια ζωή ν’ ακούω για φαντάσου
πως περνάς τα ψυχολογικά σου.
Σε κλείνω μες στην αγκαλιά μου
και διάθεση δεν άλλαξες ποτέ
την πόρτα της καρδιάς κρατάς κλειστή
να ξέρεις πως σε καλό δε θα μας βγει
όσο πονάς με χάνεις κάτι πρέπει να κάνεις.
Δεν μπορώ να κλαις και να με ρίχνεις
να σε πλησιάσω δε μ’ αφήνεις
μια ζωή ν’ ακούω για φαντάσου
πως περνάς τα ψυχολογικά σου.
Δεν έχω περιθώρια,
στενεύουνε τα όρια.
Το χρόνο που μας έμεινε αντίστροφα μετράω.
Η νύχτα δεν ξημέρωσε,
το όνειρο δεν τέλειωσε,
το όνειρο δεν τέλειωσε, ακόμα σ’ αγαπάω.
Δεν μπορώ να κλαις και να με ρίχνεις
να σε πλησιάσω δε μ’ αφήνεις
μια ζωή ν’ ακούω για φαντάσου
πως περνάς τα ψυχολογικά σου.
