Περιμένεις τα θαύματα
στου καιρού τα χαλάσματα
την ψυχή σου κρατάς ανοιχτή
μα κανένας δε λέει να ‘ρθει.
Κι όλο κλείνεσαι σπίτι σου, πια
μια βραδιά, δυο βραδιές, μια χρονιά
περιμένοντας θαύματα
του μυαλού σου φαντάσματα.
Περιμένεις τα θαύματα
στου καιρού τα χαλάσματα
κι όλο στέλνεις μηνύματα
της ψυχής σου σκιρτήματα
μα δε βρίσκεται πια πουθενά
κάποιος μάγος ν’ ανάψει φωτιά.
Τη ζωή σου τη χάλασες
μες στου κόσμου τις θάλασσες
ναυαγός πια στα κύματα
στέλνεις πάλι μηνύματα
μα δεν βλέπεις κοντά σου ή μακριά
κάποιο φως, παρά μόνο ερημιά.
