Πες μου Θυμάσαι την αρχή;
Θυμάμαι.
Του τραγουδιού μας τη στροφή;
Θυμάμαι.
Ήταν εκείνο το τραγούδι
που λέγαμε ταυτόχρονα κι οι δυο:
“Σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει,
πόσο σ’ αγαπώ, πόσο σ’ αγαπώ.”
Έπειτα ξάπλωσες εσύ.
Θυμάμαι.
Και άρχισε έξω η βροχή.
Θυμάμαι.
Εγώ με μια κιθάρα είχα αλλάξει το σκοπό:
“Θα με θυμηθείς,
να το θυμηθείς.”
Είν’ τα τραγούδια αυτά
καρφιά, καρφιά στη θύμησή μου,
απουσία μακρινή μου εσύ.
Κι είν’ οι σκηνές αυτές
πληγές, πληγές πάνω στο σώμα
κι εσύ μου λείπεις
κι εσύ μου λείπεις
κι εσύ μου λείπεις,
λείπεις ακόμα.
Πες μου τι έγινε μετά.
Το θέλω.
Πες μου το γι’ άλλη μια φορά.
Πώς το θέλω.
Πες μου ποιο ήταν το τραγούδι
που έγειρες και μου `πες “σ’ αγαπώ”.
“Αγωνία με λαχτάρα να σε νοιάζομαι
αγωνία δυστυχώς να σε μοιράζομαι.”
Ύστερα ξάπλωσα κι εγώ.
Θυμάμαι.
Και άρχισα τ’ αναφιλητό.
Θυμάμαι.
Σαν από αίσθηση το είπα
ότι τελειώνουμε εδώ.
“Αντίο, λοιπόν, αντίο
το χάνω κι αυτό το πλοίο.”
Είν’ τα τραγούδια αυτά
καρφιά, καρφιά στη θύμησή μου.
