Μέσα σε φορτηγά παγιδευμένα
κρύβουν οι μέρες σου πολύτιμες στιγμές
τρέχεις σε δρόμους, μα δε βρίσκεις πια κανένα
τώρα που όλοι φύγαν για τα ξένα
με λυγισμένους ώμους κι αντοχές
και ταξιδεύουν με τα μάτια τους δεμένα.
Όσα δεν είπες, γυροφέρνουν τη σιωπή σου
και ζητιανεύουν μνήμες κι εποχές
κι εγώ σκυμμένος στην ανόθευτη πληγή σου
χάνω τον κόσμο, μα τον βρίσκω στην αφή σου
και ζαλισμένο με πηγαίνεις όπου θες
σαν παιχνιδάκι ξεχασμένο στην αυλή σου.
Πάνω στη πέτρα απότιστο λουλούδι
ποτάμι η δίψα σου, στοιχειώνει τον καιρό
φωτιές θερίζουνε της μοίρας σου το χνούδι
και λέω θα καεί το πελεκούδι
τη νύχτα που θα γίνω το νερό
κι αυτό που τόσο πόθησες τραγούδι
