Γυρίζει ο νους καμιά φορά
στα χρόνια τα φοιτητικά
στη Σαλονίκη.
Έμπαιν’ ο μήνας στα μισά
κι εμείς δεν είχαμε λεφτά
ούτε για νοίκι.
Σ’ ένα τριάρι μια ζωή,
μικροχαρές, μικροκαημοί
με τη ρετσίνα.
Άπλυτα πιάτα στη γραμμή
και κάθε τρίτη Κυριακή
φασίνα.
Κι ήταν τα μάτια καθαρά
κι είχε η καρδιά βιασύνη,
τότε που φτιάχναμε χαρά
κι αδερφοσύνη.
Η πόρτα πάντα ανοιχτή
κι όταν ερχόταν η μικρή
έπεφτε σύρμα.
Ντύναμε το γαμπρό κουτί
κι οι άλλοι μας διακριτικοί
μες στην κουζίνα.
Μετά το Πάσχα μοναχά
πέφταμε μέσα στα χαρτιά,
άδειαζ’ ο δρόμος.
Στο πόδι από το πρωί
και μόνη μας απαντοχή
ο ταχυδρόμος.
Κι ήταν τα μάτια καθαρά
κι είχε η καρδιά βιασύνη,
τότε που φτιάχναμε χαρά
κι αδερφοσύνη.
