Όργανα βρεγμένα υπαίθρια, ολέθρια τα όργανα
σαν όρθια γροθιά του έρωτα, ανθρώπινα κι άναρθρα
σχεδόν υπέρυθρα μας σπρώχναν βαθιά σε κάτι νεόκτιστα
που λες κι οι εποχές τι φτωχές βασανισμένες αγκαλιές.
Σε κρατούσα, ήμουν παιδί κι απάνω σου σκιρτούσα
τα χρόνια πέρασαν σ’ αποζητούσα, ό,τι κι αν έγινα
δεν το αγαπούσα, σ’ αυτό το όρθιο βιαστικό ακουμπούσα
και ξάφνου όρθια σε τραβώ σ’ ένα τανγκό βουβό.
Δε μιλά, θροΐζουν οι κάλτσες της, η μέση της πάμφωτη,
η σάλα πετάει. Στο τανγκό στροφή μέχρι δάπεδο,
το μνήμα μου άναυδο κοιτάει προς τα `δώ και παίρνει
τον εγωισμό των εραστών του τανγκό και αφήνει τον βουβό καημό.
Σε κρατούσα, ήμουν παιδί κι απάνω σου σκιρτούσα
τα χρόνια πέρασαν σ’ αποζητούσα, ό,τι κι αν έγινα
δεν το αγαπούσα, σ’ αυτό το όρθιο βιαστικό ακουμπούσα
και ξάφνου όρθια σε τραβώ σ’ ένα τανγκό βουβό
