Ξεκίνησα να φτάσω στο βουνό μου
με πείσμα και απίστευτη ορμή
κουράστηκα κι ως τα μισά του δρόμου
δε μου `μεινε κουράγιο κι αφορμή.
Και στάθηκα για λίγο εκεί μπροστά σου
του κόσμου το μυστήριο να δω,
το νου σου εσύ τον είχες καρφωμένο
στο χρήμα και στ’ ανάξια ιδανικά.
Δε με νοιάζει πια εγώ μαζί σου
τ’ ουρανού τ’ αστέρια να κοιτώ
να μετρώ την ομορφιά του κόσμου
αναλόγως και με το χρυσό.
Και σύρθηκα όλο κάτω και πιο κάτω
θα ξέρεις ίσως για τι σου μιλώ
όσο πιο γρήγορα και πάλι να ξεχάσω
να πάρω δύναμη να σηκωθώ.
Και στάθηκα για λίγο εκεί μπροστά σου
τη μάταιη ζωή κι εγώ να δω
το νου σου στο παχνί, ε;και πέρα βρέχει
κουμάντο είπες κάνει το κακό.
Δε με νοιάζει πια εγώ μαζί σου
τ’ ουρανού τ’ αστέρια να κοιτώ
να μετρώ την ομορφιά του κόσμου
αναλόγως και με το χρυσό.
