Ένα γράμμα για το δόλιο του πατέρα
για τη μάνα του που λιώνει από καημό
τα όνειρά του όλα τα σκόρπισε μια σφαίρα
ήταν μόνο, μόνο είκοσι χρονών
Ήταν τέλη καλοκαιριού, ημέρα αποφράδα
και στον αέρα ακούστηκε το ζήτω η Ελλάδα
Το σώμα του παλικαριού σωριάστηκε στο χώμα
μα η ψυχή του ελεύθερη εδώ πλανιέται ακόμα
Το ‘χε πια από καιρό αποφασίσει
η ζωή του γκρίζος ουρανός
τη στερνή του την πνοή ήταν ν’ αφήσει
μα η καρδιά του βράχος ήτανε σωστός
Ήταν τέλη καλοκαιριού, ημέρα αποφράδα
και στον αέρα ακούστηκε το ζήτω η Ελλάδα
Το σώμα του παλικαριού σωριάστηκε στο χώμα
μα η ψυχή του ελεύθερη εδώ πλανιέται ακόμα
