Εγώ ζωή μου ως το μεδούλι σ’ έχω ζήσει
Χίλια τσιγάρα στο κορμί μου έχεις σβήσει
Μου πήρες τόσα κι άλλα τόσα μου ‘χεις δώσει
Κι από παιδί, μου ‘χεις τα γόνατα ματώσει
Είναι το αίσθημα που έχουμε αμοιβαίο
Πως είσαι γένους θηλυκού δεν είν’ τυχαίο
Όμως με σμίλεψες και μ’ έκανες ατσάλι
Γιατί σε έφαγα ζωή με το κουτάλι
Εγώ ζωή μου σε κοιτάζω πια κατάματα
Και σου θυμίζω οι σκιές
Δεν έχουν τραύματα
Δε φοβάμαι το φόβο
Είμαι εδώ τώρα δες
Έχω μάθει να κόβω
Δρόμο μέσα απ’ το χθες
Δε φοβάμαι το φόβο
Είναι πια αδερφός
Απ’ αυτά που ‘χω πάθει
Βγήκα πιο δυνατός
Εγώ ζωή μου σε κοιτάζω μες στα μάτια
Σκάρτη μου έδωσες κι απούλητη πραμάτεια
Μα μες στο κύμα σου χαλάλι κι η αλμύρα
Γιατί ο πόνος, μου ‘χει φτιάξει χαρακτήρα
Κοιτώ μπροστά τίποτα δεν απαξιώνω
Για ότι έζησα εχθές δε μετανιώνω
Εσύ μου έδωσες ζωή μου το κουράγιο
Να βγω αετός και από τούτο το ναυάγιο
