Τέτοια άπονη ψυχή
δεν την έχω ξαναδεί, μέσα στο ντουνιά,
να πεθαίνω απ’ αγάπη και να μην μου λέει κάτι
για παρηγοριά, αχ, για παρηγοριά.
Ας μπορούσες να με νιώσεις,
λίγη αγάπη να μου δώσεις.
Δεν περνά ούτε λεπτό να μη σε συλλογιστώ,
όπου κι αν βρεθώ,
μα εσύ δε με προσέχεις κι απορώ το πώς αντέχεις
που καρδιοχτυπώ, αχ, που καρδιοχτυπώ.
Ας μπορούσες να με νιώσεις,
λίγη αγάπη να μου δώσεις.
Μαραζώνω σαν περνάς και ποτέ δε με κοιτάς,
πες μου, το “γιατί”,
μια ματιά σου ζητιανεύω, τίποτ’ άλλο δε γυρεύω,
άπονη ψυχή, αχ, άπονη ψυχή.
Ας μπορούσες να με νιώσεις,
λίγη αγάπη να μου δώσεις.
