Θυμάμαι τώρα την ατέλειωτη ώρα
κάθε φορά που το σώμα μου μεθούσες.
Υγρά πετράδια, της αγάπης σημάδια
παραδομένη τη ζωή μου κατακτούσες.
Θα είσαι πάντα εδώ, μέσα στο σπίτι αυτό
να με κρατάς αγκαλιά και να με προστατεύεις,
κι αν είσαι τώρα μακριά, έχουμε ζήσει πολλά,
τα φώτα σβήσαν, αλλά, τι θέλεις, τι γυρεύεις,
αχ! πόσο με παιδεύεις.
Θλιμμένα μάτια, της καρδιάς μου κομμάτια
κάθε βραδιά η μορφή σου με ξυπνάει.
Αχ! θάλασσά μου πως πονάει η καρδιά μου
που δεν ξεχνά ότι τόσο σ’ αγαπάει.
Θα είσαι πάντα εδώ, μέσα στο σπίτι αυτό
να με κρατάς αγκαλιά και να με προστατεύεις,
κι αν είσαι τώρα μακριά, έχουμε ζήσει πολλά,
τα φώτα σβήσαν, αλλά, τι θέλεις, τι γυρεύεις,
αχ! πόσο με παιδεύεις.
