Το σπίτι είναι άδειο, μου λείπει η μορφή σου,
που να ‘σαι τώρα,
παντού δικά σου πράγματα, παντού η θύμισή σου
μου λείπεις τώρα.
Ό,τι και να γίνει θα ’χεις όλη την ευθύνη
θα μετανιώσεις, θα καταλάβεις και θα πονάς.
Θα κλαις, θα κλαις,
θα πονάς και θα γυρνάς στο χθες,
θα κλαις, θα κλαις,
θα θυμάσαι πως για όλα φταις,
θα κλαις, θα κλαις,
όπου και να πας δε θα γλιτώσεις
όπως ένιωσα κι εσύ θα νιώσεις
θα κλαις, θα κλαις, θα κλαις.
Δεν έχει τώρα νόημα ποιος έφταιξε καρδιά μου
αυτή την ώρα,
αν έχω πιθανότητες να ‘ρθεις πάλι κοντά μου
να έρθεις τώρα.
Ό,τι και να γίνει θα ’χεις όλη την ευθύνη
θα μετανιώσεις, θα καταλάβεις και θα πονάς.
Θα κλαις, θα κλαις,
θα πονάς και θα γυρνάς στο χθες,
θα κλαις, θα κλαις,
θα θυμάσαι πως για όλα φταις,
θα κλαις, θα κλαις,
όπου και να πας δε θα γλιτώσεις
όπως ένιωσα κι εσύ θα νιώσεις
θα κλαις, θα κλαις, θα κλαις.
