Πέρασες πολλά, κι εγώ πιο πολλά.
Ήρθε η στιγμή που η μοίρα χρωστά
να ’μαστε μαζί, δίχως μια ρωγμή
και στα εύκολα και στα δύσκολα.
Εγώ στου χρόνου τα σκοτάδια
θα ανατέλλω,
αν σε έχω μέσα στη ζωή μου
όπως θέλω.
Κι όταν καιρό μετά,
και η ψυχή και το σώμα
παίζουν με τη φθορά,
με φόβο σε ρωτώ,
άραγε εσύ, θα μ’ αγαπάς ακόμα;
Έχω ονειρευτεί πράγματα τρελά,
πως το πάθος μας, οδηγεί στη χαρά
να ’μαστε μαζί, δίχως μια ρωγμή
και στα εύκολα και στα δύσκολα.
Εγώ ερείπια κουβαλώ,
μα μέσα σου μπορώ,
το μέλλον μου να χτίσω
να βρω γενναία υλικά,
να αντέξουν μια φορά,
τα όνειρα να ζήσω.
