Όλη η ζωή μου μια θάλασσα αφρισμένη
τα όνειρα μου σε σχεδία τσακισμένη
ότι αγάπησα λιμάνια μακρισμένα
παραμιλάει πάλι η καρδιά για σένα
σε έχω ανάγκη σαν του φεγγαριού την λάμψη
στην μαύρη νύχτα μου μια ελπίδα να μ’ ανάψει.
Θα σ’ αγαπάω και ας το ξέρω πως παράλογα ελπίζω
σε πεθυμάω και φαντάζομαι το σώμα σου να αγγίζω
μες στο μυαλό μου ένα γιατί μου βασανίζει την ψυχή
και σε όσα ζήσαμε μαζί ξαναγυρίζω.
Θα σ’ αγαπάω και ας το ξέρω πως παράλογα ελπίζω
σε πεθυμάω και φαντάζομαι το σώμα σου να αγγίζω
μες στο μυαλό μου ένα γιατί μου βασανίζει την ψυχή
θα σ’ αγαπάω…
Όσο θα ζω αυτή η λαχτάρα δεν πεθαίνει
γυρνά ο τροχός και επιστρέφει ότι σου παίρνει
λένε πως θαύματα συμβαίνουν αν πιστεύεις
κι εγώ το νιώθω πως ακόμη με γυρεύεις
και απόψε τρέχεις μες το νου μου δίχως φρένα
κοίτα τα μάτια μου που βούρκωσαν για σένα.
Θα σ’ αγαπάω και ας το ξέρω πως παράλογα ελπίζω
σε πεθυμάω και φαντάζομαι το σώμα σου να αγγίζω
μες στο μυαλό μου ένα γιατί μου βασανίζει την ψυχή
και σε όσα ζήσαμε μαζί ξαναγυρίζω.
Θα σ’ αγαπάω και ας το ξέρω πως παράλογα ελπίζω
σε πεθυμάω και φαντάζομαι το σώμα σου να αγγίζω
μες στο μυαλό μου ένα γιατί μου βασανίζει την ψυχή
μα σ’ αγαπάω…
