Σαν την ομίχλη ξαφνικά με συντροφιά ένα αντίο
ήρθες και μ’ άγγιξε ξανά της μοναξιάς το κρύο
Μαύρες σκιές και σύννεφα θόλωσαν το μυαλό μου
και ένας Βαρδάρης θάνατος τρόμαξε το όνειρο μου
Θα το μετανιώσεις θα δεις
σταγόνες είμαστε πια βροχής
στης μοναξιάς τον άνεμο θα διαλυθείς
Όπου και να ‘σαι θα πονάς να το θυμάσαι
χωρίς εμένα θα σαι μείον στο κενό
δε θα μιλάς, δε θα γελάς, δε θα κοιμάσαι
γιατί ανάσα της καρδιάς σου είμαι εγώ
Δυο μεθυσμένοι ουρανοί, δυο έρωτες ξενύχτες
γίνανε σκόνη από την στιγμή “θα φύγω” όταν μου είπες
Μαύρες σκιές και σύννεφα θόλωσαν το μυαλό μου
και ένας βαρδάρης θάνατος τρόμαξε το όνειρο μου
