Είμαι χαρούμενη που έζησ’ αρκετά,
για να γκριζάρουν τόσο τα μαλλιά μου
της νιότης το χαμόγελο κρατώ
και την ελευθερία στην καρδιά μου.
Ποιος νοιάζεται αν διαλέγω ότι ποθώ;
Αν επιλέγω με τον υπολογιστή μου
σ’ άγνωστους κόσμους ως αργά να περπατώ,
ν’ απορυθμίζω όλα τα πρέπει της ζωής μου.
Η Μοίρα όταν γεννήθηκα μου άφησε για δώρο
μια ανέμη τυλιγμένη με κόκκινη κλωστή!
Με φίλησε στο μέτωπο μου έπιασε το χέρι
και φεύγοντας ψιθύρισε στ’ αυτί μου μιαν ευχή!
Κι αν περπατώ στις παραλίες με μαγιό,
το ατελές κορμί μου αν περιφέρω
ποιος νοιάζεται την όποια κριτική,
από τα πρότυπά τους λίγο αν διαφέρω.
Θα είναι άραγε οι κριτές μου τυχεροί
όταν εδώ που είμ’ εγώ ποτέ αν φτάσουν
να ‘ναι πρωτότυπο να είν’ αυθεντικοί
χωρίς ανάγκη την εικόνα τους ν’ αλλάζουν.
