Για μια ζωή ήπια το αμίλητο νερό
και τη σιωπής έριξα παραγάδι,
τα λόγια μύριζαν μπαρούτι φονικό
και εγώ κρυβόμουν κάθε μέρα στο σκοτάδι.
Για μια ζωή είδα το όνειρο γυμνό
και της ντροπής τα ρούχα στο πηγάδι,
τα χέρια μου άγγιζαν τον όρκο με θυμό
και εγώ ορκιζόμουν στο καντήλι με το λάδι.
Ελένη το παράπονο σαν ρίζωσε κοντά σου
μισός αιώνας προσμονής και τρώει τα σωθικά σου,
Ελένη το παράπονο να ξέρεις δεν ξεχνιέται
γίνεται μάτι άπονο και όλο σε καταριέται.
Για μια ζωή είχα έναν κόμπο στο λαιμό
και της θηλιάς ένιωθα το ζωνάρι,
τα βράχια σφύριζαν και πάλι το σκοπό
και εγώ πνιγόμουν στη σκιά από το φεγγάρι.
Για μια ζωή είπα συγγνώμη εν λευκώ
και της σιγής ακούμπησα ηχείο
τα ντέφια με καλούν σε κύκνειο χορό
και εγώ σκεφτόμουν τη φωτιά και το θηρίο.
Ελένη το παράπονο σαν ρίζωσε κοντά σου
μισός αιώνας προσμονής και τρώει τα σωθικά σου,
Ελένη το παράπονο να ξέρεις δεν ξεχνιέται
γίνεται μάτι άπονο και όλο σε καταριέται.
