Είναι παράξενη η ματιά σου και γλυκιά
που με κοιτάζει και μ’ ανεβάζει στ’ ουρανού τη σκάλα,
Μακεδονίτισσα και Θεσσαλονικιά, που με μαγεύεις
κι όταν χορεύεις λιώνω στάλα στάλα.
Απόψε λέω τη Θεσσαλονίκη Κατερίνα
και δε γουστάρω να κατέβω τώρα στην Αθήνα.
Με τ’ όνομά σου τη Θεσσαλονίκη θα φωνάζω.
Σε θέλω, σ’ αγαπώ και μ’ άλλη δε σ’ αλλάζω.
Είναι τα μάτια σου δυο κόκκινες φωτιές
που μ’ έχουν πάρει με το Βαρδάρη στη Ροτόντα βόλτα.
Θέλω με σένανε να ζήσω όπως θες,
να σου χαρίσω το κλειδί απ’ της καρδιάς την πόρτα.
