Στο σπίτι είμαι μόνη
παράθυρα κλείνω, δε με αναγνωρίζω
η σκέψη Θολώνει
με εμένα τα έχω που πάντα γυρίζω
με κυνηγάνε τα λάθη
τίποτα δεν έχω μάθει
θέλω κοντά σου να ‘ρθώ
ακόμη δεν σε έχω ξεχάσει.
Μια, δυο, τρεις και πάλι δίνω
μα πουθενά δε βγάζει
πόσο ακόμα εγώ να επιμείνω
αυτό το δάκρυ στάζει.
Μια, δυο, τρεις μα πάλι νιώθω
το σώμα μου φωνάζει
τις νύχτες με τρομάζει
που δεν είσαι εδώ.
Θέλει να με δει στα μάτια
γι’ αυτό γίνομαι κομμάτια
θάλασσες, Θεούς, παλάτια
μου ‘χες τάξει εσύ.
Θέλω να σε δω του λέω
άλλα βράδια να μην κλαίω
το τηλέφωνο χτυπάει
μα, μα, με δεν είσαι εσύ…
το σηκώνω μα δεν είσαι εσύ
το σηκώνω μα δεν είσαι.
Για σένα τι δε θα δινα
όλο τον κόσμο θα άφηνα
καμιά μπροστά σου άμυνα
αυτό μου λέει η καρδιά μου.
Μ’ αρέσουνε τα δύσκολα
γι’ αυτό πηγαίνω αντίθετα
τα μάτια του περίστροφα
με βγάζει από τα νερά μου.
Θέλει να με δει στα μάτια
γι’ αυτό γίνομαι κομμάτια
θάλασσες, Θεούς, παλάτια
μου ‘χες τάξει εσύ.
Θέλω να σε δω του λέω
άλλα βράδια να μην κλαίω
το τηλέφωνο χτυπάει
μα, μα, με δεν είσαι εσύ…
το σηκώνω μα δεν είσαι εσύ
το σηκώνω μα δεν είσαι.
