Κάθε μέρα που περνάει
ξυραφιά με διαπερνάει η κατάθλιψη
σ’ άδειους δρόμους που έχω μπλέξει
γράφετε παντού η λέξη εγκατάλειψη
Τα έργα της φυγής σου σε επανάληψη
που είσαι μια συγνώμη να μου πεις
Τηλεφώνησε μου μην αργείς
ότι αληθινό σου κι αν μου πεις
σαν το ρούχο σε γυμνό κορμί
θα πιάσει τόπο
Τηλεφώνησε μου βρες καιρό
δεν αντέχω άλλο δεν μπορώ
στο δωμάτιο μου η σιωπή σου κάνει κρότο!
Κάθε μέρα που περνάει
σαν εχθρός μου με νικάει, απελπίζομαι…
ήρθε κι άλλη μια Δευτέρα
και σαν φύλλο στον αέρα στροβιλίζομαι
Σαν λίμνη μου την καίνε εξατμίζομαι
που είσαι να σωθώ απ’όλα αυτά
Τηλεφώνησε μου μην αργείς
ότι αληθινό σου κι αν μου πεις
σαν το ρούχο σε γυμνό κορμί
θα πιάσει τόπο
Τηλεφώνησε μου βρες καιρό
δεν αντέχω άλλο δεν μπορώ
στο δωμάτιο μου η σιωπή σου κάνει κρότο
