Ξοδεύτηκα, σαν να ‘μουνα ρευστό
για σένανε τον πόνο τον αψήφησα,
σε νόμιζα για σύντροφο πιστό
σου έδινα κι εγώ ποτέ δε ζήτησα.
Έγινε θρύψαλα η καρδιά μου και τη μάζεψες,
κι εγώ που νόμιζα πως θα την ξαναφτιάξεις,
είδα να ρίχνεις στα σκουπίδια την αγάπη μας,
και να μ’ αφήνεις, δίχως πίσω να κοιτάξεις.
Ξοδεύτηκα, σαν να `μουνα ρευστό
για `σένανε, την ψεύτρα, την αλήτισσα,
σε νόμιζα για σύντροφο πιστό
σου έδινα κι εγώ ποτέ δε ζήτησα.
Έγινε θρύψαλα η καρδιά μου και τη μάζεψες,
κι εγώ που νόμιζα πως θα την ξαναφτιάξεις,
είδα να ρίχνεις στα σκουπίδια την αγάπη μας,
και να μ `αφήνεις, δίχως πίσω να κοιτάξεις.
Το ρόλο σου τον έπαιξες καλά
με γέλασαν τα κόλπα σου τα τέλεια,
και έφτασε για `μένα τελικά,
απρόσμενα του κόσμου η συντέλεια.
Έγινε θρύψαλα η καρδιά μου και τη μάζεψες,
κι εγώ που νόμιζα πως θα την ξαναφτιάξεις,
είδα να ρίχνεις στα σκουπίδια την αγάπη μας,
και να μ’ αφήνεις, δίχως πίσω να κοιτάξεις.
