Άδεια η ζωή
κύμα το φιλί, κύμα το φιλί
θάλασσα το δάκρυ.
Έφυγες εσύ
κι έχασα τη γη, κι έχασα τη γη
σβήστηκα απ’ το χάρτη.
Της αγάπης τα μαχαίρια
βγαίνουνε τις νύχτες
γι’ ανθρώπους προδομένους
και για τους ξενύχτες.
Της αγάπης τα μαχαίρια
μ’ έκοψαν στα δύο
τη βραδιά που πρωτοείπες
το στερνό αντίο.
Έφυγες εσύ
άδειασε η γη, άδειασε η γη
πάλι σκοτεινιάζει.
άργησε πολύ
η ανατολή, η ανατολή
κι ένα δάκρυ στάζει.
