Ό,τι κι αν πω
δε βρίσκω τη φωνή σου
στα χείλη της αβύσσου τις λέξεις ακουμπώ
διψώ ό,τι κι αν πω.
Όσο μπορώ
το βλέμμα σου γυρεύω
και στης καρδιάς το κόκκινο δέντρο ακουμπώ
κρατώ όσο μπορώ.
Σαν κλωστή ο δρόμος απλώνει
περπατώ μες στο λασπωμένο χιόνι
μια κλωστή λεπτή με τυλίγει
σαν πληγή ζεστή κυλάει η ζωή.
Ό,τι αγαπώ
είναι βροχή της άμμου
μέσ’ απ’ τα δάχτυλά μου
γλιστράει στο βυθό, γυρνώ
ό, τι αγαπώ.
Και προχωρώ
στης άνοιξης το χιόνι
μέσα στις ελιές
στήνεις φωλιές
μικρό μου αηδόνι.
Σαν κλωστή ο δρόμος τελειώνει
περπατώ μες στο τελευταίο χιόνι
μια κλωστή λεπτή με τυλίγει
σαν πληγή ζεστή κυλάει η ζωή
στη σιωπή ξυπνάει τ’ αηδόνι
σαν φωνή ζεστή θα` ρθει η γιορτή.
Και προχωρώ
στης άνοιξης το χιόνι
τρέξε, μικρό μου αηδόνι
στα φύλλα της καρδιάς, μεθάς
να με μεθάς.
