Αν η μέρα είχε στόμα και φωνή
θα σου έλεγε πολλά, γνώμη να αλλάξεις
Παίζω θέατρο στου πόνου τη σκηνή
λίγο πριν νυχτώσει, λέω θα ξανάρθεις
Μοιάζει η σκέψη μου καρφί που με ματώνει
σαν ένα λάθος που το κάνω και πληγώνει
και τη θλίψη μου τη βάφω μ’άλλο χρώμα
Κάθε μέρα βρίσκω λίγο εγωισμό
να γεμίσω της καρδιάς μου το κενό
να αντέχω, να μην πω “Σε θέλω ακόμα”
Αν η νύχτα είχε στόμα και φωνή
θα σου έλεγε πολλά μήπως και με σώσει
Χάνομαι στα λόγια που μου είχες πει
κι έτσι ζω μαζί σου πριν να ξημερώσει
Μοιάζει η σκέψη μου καρφί που με ματώνει
σαν ένα λάθος που το κάνω και πληγώνει
και τη θλίψη μου τη βάφω μ’άλλο χρώμα
Κάθε μέρα βρίσκω λίγο εγωισμό
να γεμίσω της καρδιάς μου το κενό
να αντέχω, να μην πω “Σε θέλω ακόμα”
