Ένας διαβάτης προχωρεί
μέσα στης νύχτας τα σκοτάδια.
Σέρνει το βήμα του βαρύ
όπως τ’ ανθρώπινα ρημάδια.
Σε κάποια πόρτα σταματά
που το καντήλι ακόμα καίει.
Κι ενώ με σπαραγμό χτυπά
κάποια φωνή τού λέει:
Τι θες, ζητιάνε, τι ζητάς,
τι θέλεις τέτοια ώρα;
Ελεημοσύνη μη ζητάς,
δε σου ανοίγω τώρα.
Ελεημοσύνη δε ζητώ,
εγώ ζητώ εσένα.
Είμαι ο γιος σου, μάνα μου,
που ήρθε απ’ τα ξένα.
Ανάθεμα στη φτώχια μας,
ανάθεμα στα ξένα.
Σε άσπρισαν, σε γέρασαν,
παιδάκι μου, κι εσένα.
Μη βλαστημάς την ξενιτιά
κι ας είδες μαύρες μέρες,
γιατί εκεί έχουν παιδιά
κι άλλες πολλές μητέρες.
