Μεσάνυχτα στο ξέφωτο στην έρημη πλατεία
φωνάζω πια δε σ’ αγαπώ και η φωνή μου σταματά
σε κάτι κτίσματα παλιά
και ξανακούω την ηχώ, να λέει πια δε σ’ αγαπώ
να λέει πια δε σ’ αγαπώ
Ξαναφωνάζω δυνατά κι είπα ξανά δε σ’ αγαπώ
με μια φωνή σαν κεραυνό στη μαύρη ησυχία
να ξανακούσω την ηχώ, να λέει πια δε σ’ αγαπώ
να λέει πια δε σ’ αγαπώ
Μα ίσως πήγα πιο κοντά ή πήγα κάπως μακριά
και δε λειτούργησαν καλά της νύχτας τα ηχεία
και κάπου χάθηκε το πια, και δεν ακούστηκε το πια
κι απ’ τις φωνής μου την ηχώ, άκουγα μόνο σ’ αγαπώ
άκουγα μόνο σ’ αγαπώ, άκουγα μόνο σ’ αγαπώ
Ξαναφωνάζω δυνατά κι είπα ξανά δε σ’ αγαπώ
με μια φωνή σαν κεραυνό στη μαύρη ησυχία
να ξανακούσω την ηχώ, να λέει πια δε σ’ αγαπώ
να λέει πια δε σ’ αγαπώ
