Θυμάμαι κάτι Κυριακές σαν να ‘ταν χθες
που `χα στα χέρια μου του κόσμου τις χαρές,
που σ’ αγαπούσα και σου έλεγα “Μην κλαις”,
θυμάμαι κάτι Κυριακές σαν να ‘ταν χθες.
Όμως, αυτή η Κυριακή,
στο νου μου ανοιχτή πληγή,
όρκοι, φιλιά και υποσχέσεις,
κι εγώ που έχω προδοθεί
από μια παγερή σιωπή,
ακόμα τρέμω μην πονέσεις,
κι εγώ που έχω προδοθεί
από μια παγερή σιωπή,
ακόμα τρέμω μην πονέσεις.
Θυμάμαι κάτι Κυριακές σαν να ‘ταν χθες
που `ξερες λόγια τρυφερά, μόνο, να λες,
που σε φιλούσα και σου έλεγα “Μην κλαις”,
θυμάμαι κάτι Κυριακές σαν να ‘ταν χθες.
Όμως, αυτή η Κυριακή,
στο νου μου ανοιχτή πληγή,
όρκοι, φιλιά και υποσχέσεις,
κι εγώ που έχω προδοθεί
από μια παγερή σιωπή,
ακόμα τρέμω μην πονέσεις,
κι εγώ που έχω προδοθεί
από μια παγερή σιωπή,
ακόμα τρέμω μην πονέσεις.
