Θα φταίει που οι γύρω μου δεν ξέρουνε ν’ ακούνε.
Θα φταίει, ίσως, που κι εγώ δε θέλω να εξηγώ.
Μισές κουβέντες βγαίνουνε κι αυτές δε λεν’ να βγούνε
και η φωνή μου στέκεται, σαν κόμπος στο λαιμό.
Μη μου ραγίζεις τη σιωπή και τη στιγμή μη σπάζεις
και μη μου λες πως κλείνομαι και πως δε σου μιλώ,
γιατί εγώ όταν σε κοιτώ, εσύ αλλού κοιτάζεις.
Στα λέω όλα. Κοίτα με! Τι άλλο θες να πω…
Το βλέμμα είναι η φωνή που λέει την αλήθεια,
που ξεγυμνώνει μυστικά, διαβάζει τις καρδιές.
Οι λέξεις ξεθωριάζουνε στης χρήσης τη συνήθεια
και λέγονται τ’ ανείπωτα με σπίθες στις ματιές.
Μη μου ραγίζεις τη σιωπή και τη στιγμή μη σπάζεις
και μη μου λες πως κλείνομαι και πως δε σου μιλώ,
γιατί εγώ όταν σε κοιτώ, εσύ αλλού κοιτάζεις.
Στα λέω όλα. Κοίτα με! Τι άλλο θες να πω…
