Τι να με κάνεις να με δεις τώρα, κυρία μου;
Είσαι παρένθεση,
με άλλη γράφω τώρα πια την ιστορία μου.
Δεν είμαι τρένου πια σταθμός
και του τσιγάρου σου καπνός,
χαλί να με πατήσεις.
Είμαι στα στήθια μαχαιριά,
πληγή βαθιά μες στην καρδιά
που δεν μπορείς να κλείσεις.
Τι να με κάνεις να με δεις μ’ αυτά τα χείλη σου
που ξεδιψάσανε,
σαν να `ταν βρύση, γνωστοί και φίλοι σου.
