Ο Λεωνίδας οδηγούσε φορτηγό
και ξενυχτούσε για την Μαριγώ,
με τ’ όνομά της στο καπό και την καρδιά
γύριζε πόλεις και χωριά.
Το τιμόνι φίλαγε,
μιλούσε στο τιμόνι,
Μαριγούλα, Μαριγώ
που μου κοιμάσαι μόνη.
Η Μαριγούλα ξέχασε τον οδηγό
την αγκαλιά του και το φορτηγό,
μα τ’ όνομά της μένει πάντα στο καπό,
ξεθωριασμένο “σ’ αγαπώ”.
Στην πικρή μας την ζωή
ο πόνος δεν τελειώνει,
τηνε λένε Μαριγώ
μα δεν κοιμάται μόνη.
