Είν’ τα τραγούδια μου τραγούδια λυπημένα
πάνω στο κέφι του δεν τα ‘πιασε κανείς
είναι με δάκρυα πικρά πλημμυρισμένα
είν’ τα τραγούδια της καρδιάς της ορφανής.
Περπατώ στις γειτονιές
και μαζεύω τους καημούς,
και με νότες λυγμούς
τι τραγούδι να γράψω;
Αν γελάσει η ζωή
θα γελάσω κι εγώ,
όταν κλαίει η ζωή
πως μπορώ να μην κλάψω;
Μακάρι να `ταν η ζωή μας πανηγύρι
να `ταν της πίκρας το ποτήρι αδειανό
και των ονείρων το λευκό το τρεχαντήρι
να `βρισκε δρόμο μέσα στον ωκεανό.
