Γκρεμισμένα μου παλάτια
απ’ το κύμα το βουβό
μέσα στα δικά σου μάτια
θέλω να τα ξαναβρώ.
Αχ και να μπορούσα εγώ
να σε σώσω απ’ τους σωτήρες
μ’ έναν ξαφνικό σεισμό
να ξυπνούσα τους κρατήρες.
Ένα χτίζεις, δυο γκρεμίζεις
μάτια μου καχύποπτα
το θεριό κι εσύ ταΐζεις
που το λένε τίποτα.
Τρώει σώμα και μυαλό
και τα όνειρά μας κλέβει
στο δικό μας το κενό
βρίσκει χώρο και θεριεύει.
Τίποτα
ποτέ και πουθενά
τίποτα
θα πάρω τα βουνά.
Κατοχή και τυραννία
μαύρα χρόνια ασήκωτα
μα τη νέα εξορία
τηνε λένε τίποτα.
Κι όσοι μείναν ζωντανοί
σαν αντάρτες σκαρφαλώνουν
να βρουν πάνω στην κορφή
όσα ακόμα μας ενώνουν.
Τίποτα
ποτέ και πουθενά….
Μαραμένο μου λουλούδι
μάτια μου καχύποπτα
το δικό μας το τραγούδι
φτιάχνω απ’ το τίποτα.
Τίποτα
ποτέ και πουθενά…
