Σιωπηλή μακρινή και πικρή με τα μάτια κλαμένα
δε μιλάς δε γελάς και θαρρώ υποφέρεις για μένα
για μένα που σ’ έχω Θεό που δίχως εσέ δεν μπορώ
δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω και τα `χω χαμένα
Φοβάμαι που κλαις φοβάμαι που κλαις
το άδικο δάκρυ φοβάμαι
φοβάμαι που κλαις και λέξη δε λες
γιατί αν σε χάσω ποιος θα ‘μαι
Μοναχός και φτωχός και σκυφτός ένας άντρας θε να ‘μαι
θα γυρίζω νωρίς θα κρυώνω και δε θα κοιμάμαι
και θα σκέφτομαι πότε θα ‘ρθεις το στρώμα μου να μοιραστείς
δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω και μόνο φοβάμαι
