Ακόμα δεν πιστεύω αυτά που άκουσα
απ’ το στόμα μου αυτή τη βραδιά
κάποιο λάθος, δεν μπορεί, δεν μπορεί,
δεν μπορεί, δεν μπορεί, θα `χει γίνει
στα σίγουρα, δεν είμ’ εγώ, αυτή που έκανε
τα πράγματα αυτά
μα πρέπει να ‘χω πιει, δεν μπορεί, δεν μπορεί
μάλλον έχω μεθύσει.
Μα εγώ δεν πίνω ποτά
δεν καπνίζω ούτε λέω πολλά
μα τότε ποια είν’ αυτή στον καθρέφτη
που τόσο μου μοιάζει.
Θεέ μου θα τρελαθώ, αδύνατον, δεν είμ’ εγώ
είν’ αυτό που όλοι λένε “το άλλο μας εγώ”.
Δυο εαυτούς όλοι έχουμε
δυο εαυτούς όλοι κρύβουμε
δυο εαυτούς, όπως όλοι, έχω κι εγώ
δυο εαυτούς όλοι έχουμε
δυο εαυτούς όλοι κρύβουμε
εσύ μου βγάζεις, μωρό μου, στη φόρα
το άλλο μου εγώ,
κι εσύ μου βγάζεις, μωρό μου, στη φόρα
το άλλο μου εγώ.
Ποτέ μου δεν περίμενα πως θα ’φτανα εγώ
σ’ αυτή την παρακμή
δεν είναι δυνατόν, δεν μπορεί, δεν μπορεί,
κάτι άλλο συμβαίνει
εγώ, που αν ακούσω καμιά λέξη πονηρή,
κοκκινίζω από ντροπή
πώς γίνεται απ’τη μία στην άλλη στιγμή
να `μαι τόσο αλλαγμένη.
Μα εγώ δεν είμ’ απ’ αυτές
τις ξεβγαλμένες που δεν έχουνε αναστολές
μα τότε ποια είν’ αυτή στον καθρέφτη
που τόσο μου μοιάζει.
Θεέ μου θα τρελαθώ, αδύνατον, δεν είμ’ εγώ
είν’ αυτό που όλοι λένε `’το άλλο μας εγώ”.
Δυο εαυτούς όλοι έχουμε
δυο εαυτούς όλοι κρύβουμε
δυο εαυτούς, όπως όλοι, έχω κι εγώ
δυο εαυτούς όλοι έχουμε
δυο εαυτούς όλοι κρύβουμε
κι εσύ μου βγάζεις, μωρό μου, στη φόρα
το άλλο μου εγώ,
κι εσύ μου βγάζεις, μωρό μου, στη φόρα
το άλλο μου εγώ.
Δυο εαυτούς όλοι έχουμε
δυο εαυτούς όλοι κρύβουμε
κι εσύ μου βγάζεις, μωρό μου, στη φόρα
το άλλο μου εγώ,
κι εσύ μου βγάζεις, μωρό μου, στη φόρα
το κακό μου, το τρελό μου, το καυτό μου,
το κρυφό μου, το άλλο μου εγώ.
