Κοιμόσουνα στα χέρια μου και μου ‘φυγε ένα δάκρυ
το πρόσωπο χαράκωσε ως των χειλιών την άκρη
και από κει για το λαιμό ξεκίνησε να πάει
μα έμπλεξε στα μαλλάκια σου και χάθηκε και πάει.
Έτσι μου φαίνεται κι εγώ τώρα κοντά σου που είμαι
έτσι σαν δάκρυ θα χαθώ κι αυτό αδικία είναι
δε με λυπήθηκε ο Θεός και μ’ άφησε μονάχο
τα δάκρυά μου συντροφιά αυτά μονάχα να ‘χω.
Και πήρε και σε ξύπνησε ο θόρυβος της μέρας
κι έγινες σκέψη μακρινή και απαλός αγέρας
πλάκα μου κάνεις βρε ζωή και ντύθηκες ρουφιάνα
όμως βαθιά σε αγαπώ σαν να σε έχω μάνα.
Γιατί μου φαίνεται κι εγώ τώρα κοντά σου που είμαι
έτσι σαν δάκρυ θα χαθώ κι αυτό αδικία είναι
δεν με λυπήθηκε ο Θεός και μ’ άφησε μονάχο
τα δάκρυά μου συντροφιά αυτά μονάχα να ‘χω.
