Το φίλο μας που χάσαμε μιαν άδικη στιγμή
κανείς δε θα τον ξαναδεί να γέρνει ευβλαβικά
στον εποτάφιο αποβραδίς, στον ώμο μου ολονυχτίς
και το πρωί, νωρίς στο θάνατό του οριστικά.
Ποιος ήταν ποιος, ποιος ήταν ποιος και που ‘χε γεννηθεί
κανείς δεν ξέ , κανείς δεν ξέ , δεν ξέρει να το πει.
Ήτανε νέος, σχεδόν παιδί και φίλος μας ως το πρωί.
Τώρα κανείς δεν περιμένει να τον δει
απ’ τη γωνιά του δρόμου να μας προσκαλεί.
Μια σφαίρα αστόχαστη μες τις πολλές και ξαφνική
τον πήρε μες σε μια στιγμή, άδικη και πικρή στιγμή.
Και τον ανάγκασε να ζει, αν ζει
στον ουρανό ή μες στη γη, κανείς δεν ξέρει να το πει.
Τον φίλο που αγαπήσαμε σε χρόνια μυστικά
κι έγινε εικόνα μαγική ενός καιρού που δε γυρνά,
ενός παιδιού που μας κοιτά με λύπη κι απορεί.
Γιατί να φύγει ξαφνικά για πάντα ένα πρωί.
