Στο μικρό το παλιατζίδικο μπροστά
ένας γέρος με μαλλιά λευκά σαν κρίνα
λυπημένος και αμίλητος κοιτά
το γραμμόφωνο που στέκει στη βιτρίνα,
το γραμμόφωνο που στέκει στη βιτρίνα
Κι όπως το βλέπει άφωνος
δυο δάκρυα κυλάνε
ο χρόνος είναι άπονος
κι οι άνθρωποι ξεχνάνε,
ο χρόνος είναι άπονος
κι οι άνθρωποι ξεχνάνε
Νοσταλγεί καθώς κοιτάζει το χωνί
έναν κόσμο που εχάθηκε για πάντα
και νομίζει πως ακούει μια φωνή
να του λέει κάποιο τραγούδι του `30,
να του λέει κάποιο τραγούδι του `30
