Έφτασε το καλοκαίρι, ήρθε πάλι,
λάμπουν κάτω τα νερά και το φεγγάρι.
Έφτασε το καλοκαίρι τόσο ξαφνικά.
Μπήκε ο αέρας από το παράθυρό μου,
τα ‘ριξε όλα κάτω, που είναι το μυαλό μου;
Βλέπω κάποιον να με χαιρετάει από μακριά.
Ένα καθρεφτάκι, ο ήλιος με τυφλώνει,
άρχισε ο πάγος μέσα μου να λιώνει.
Έφτασε το καλοκαίρι τόσο ξαφνικά.
Μόνος μου ρωτάω, μόνος μου απαντάω,
άσφαλτος και σκόνη, πες μου που τελειώνει,
ο κόσμος πες πως ξαναρχίζει εκεί που σταματά.
Έφτασε προτού προλάβω
πίσω μου να κλείσω τη σελίδα,
ν’ αποχαιρετήσω αυτό το τίποτα
που αγάπησα στην ερημιά.
Γύρω μου άχρηστα κουτιά που πιάνουν χώρο.
Η αγάπη μοιάζει ξεχασμένο δώρο,
δώρο που όλο τελευταίο ανοίγουν τα παιδιά.
Μπήκε ο ήλιος στην ψυχή μου πριν προλάβω
όσα μου έλεγε η βροχή να καταλάβω
για ένα δρόμο που επιτέλους έπρεπε να βρω.
Έφυγε όπως ήρθε ξαφνικά η μπόρα.
Έξω ο ήλιος περιμένει από ώρα, παίζει
και το φως στον τοίχο τρέμει σαν νερό.
Έφτασε προτού προλάβω
πίσω μου να κλείσω τη σελίδα
και να σβήσω αυτή τη φλόγα
που υπάρχει μόνο όσο την κοιτώ.
Ας χαθούμε στο μεγάλο μεσημέρι,
ήρθε πάλι ξαφνικά το καλοκαίρι.
Μες στο πλήθος που χορεύει θέλω να χαθώ.
